In de handen van de kunstenaar of door het waakzame oog van de fotograaf krijgt materie vorm en betekenis. Als het even meezit, werkt de toeschouwer mee. In de ontmoeting tussen kunstwerk en toeschouwer komen verbeelding, herinnering en het vermogen om verbanden te leggen, samen. Er ontstaat een beeld. Achteloos precies, nauwgezet terloops.

Uit iets abstracts ontstaat iets concreets, iets tastbaars wordt plots ongrijpbaar door het spel van licht en lucht. Want de wereld en de dingen – net zoals wijzelf – bewegen voortdurend. Alles in en rondom ons is verwikkeld in een spel van gedaanteveranderingen of metamorfosen. En soms vind je een schat: de tijd, vermomd in een beeld dat beklijft.

Er is geen boodschap, alleen stille verwondering. Geen groots verhaal, wel subtiele sporen en details die je zintuigen en geest beroeren. Als een gebaar zonder woorden. En soms ontstaat zoiets als ‘esthetische zaligheid’, zoals de Russische schrijver Nabokov dit gevoel omschrijft, te herkennen aan ‘de verraderlijke tinteling [...] tussen de schouderbladen’.

– Joris Capenberghs