Dirk Martens schildert de velden van sneeuw en het mos van de Hardangervidda in Noorwegen, de leegte  van Zeeland of de gletsjers van Zwitserland. Als hij er is, schildert hij ze in zijn gedachten. Als hij ze schildert, is hij er  in zijn gedachten. " Ik kan niet gelukkiger zijn dan wanneer ik er zit te schilderen" Altijd is het landschap sereen, zelfs al is het hem vijandig gezind en is er de wind die hij haat. Altijd is er eerst die lijn waar de lucht de grond raakt. Soms dringt een leeg huis zich op. Of die antenne van, eenzaamheid: een vuurtoren.