Na opeenvolgende verblijven in Tokio en in Parijs  vervolmaakt zij zich in het modeleren op Ile de la  Réunion om zich vervolgens in 1992 te vestigen in  haar geboortestreek in de Elzas waar zij tot op heden  haar atelier heeft.

De rode draad door haar oeuvre  legt verbanden met het werk van illustere voorgangers zoals Henry Moore en Constantin Brancusi. De relatie die zij met deze kunstenaars heeft uit zich vooral door   parasitaire anekdotes  te bannen uit haar werk.

Haar volumes versmelten zich op een esthetische en vloeiende wijze tot evenwichtige constructies. Het gebruik van verschillende materialen en vooral het gebruik van zeer uiteenlopende patines maakt haar bronzen uniek  binnen elke oplage. Groot of klein,  stil is haar kunst, zij verlegt haar klemtoon van materie naar inhoud.

Claudine Leroy-Weil nodigt uit tot meditatie, zij zoekt de transcendentie, zij wil dingen maken die van alle tijden zijn. Haar werk is eenvoudig van structuur. Het visualiseert ideeën als gevoel, tederheid en  bezinning. Haar werk verzoent zich  gemakkelijk  met de omgevende ruimte.

Zij sublimeert organisch geometrische vormen  tot verinnerlijkte sensualiteit.

Haar "Vagues Silencieuses" zijn daar een mooi voorbeeld van .