Edward Vandaele kon zijn bewondering voor Egon Schiele niet verbergen. Dit expressief component in zijn werk wordt tegenwoordig versmolten met de elegantie van een romantiek die men in een majestueuze balletscene zou kunnen ontdekken. Met zijn "Drie Gratiën" toont hij zich als beheerste anatomist waarbij niet enkel de vorm maar tevens de zeggingskracht niet ontbreekt.
