De kunst van Klaus Prior draagt de stempel van herinneringen aan zijn jeugd uit de Duitse naoorlgse periode met als herkenning de zwakheid van de mens die gepaard gaat met levenservaringen in een multinationaal industriële arbeiderscultuur. Zijn schilderijen en zijn sculpturen zijn een ontmoeting met de pijnlijkheden en isolatie van de verwonde mens. Het menselijk figuur staat in zijn kunst exemplarisch als specie dat zich op intellect en voltooiing van de schepping definieert. Klaus Prior ondervraagd en bekritiseert grondig deze arrogantie en duidt de mens op de ergerlijke tweeslachtigheid tussen zijn vernuft en zijn drijfveer.