Zowel als thema als qua medium stelt Sylvie Krystofek het spel van licht en schaduw in vraag. Ook datgene dat zich er tussen in afspeelt.

Zij tracht de spectrumkleuren te laten vibreren, ze te laten schijnen door dik glas en er een diepgang aan geven.

Dit spel van licht en schaduw leidt tot een steeds wisselend karakter.

De luminositeit vermeerdert of vermindert naargelang er reflecties optreden en ze zich met elkaar gaan vermengen.

Alles wordt stilaan beweging. Het sculptuur dématerialiseert zich tot enkel licht en kleur.

Zij benadrukt de vibratie van de natuur en de sterkte van het licht.